Historia roślin – pnącze wirginijskie i winobluszcz, Parthenocissus

Są to duże pnącza, powszechne i odporne. Chcę porozmawiać o rodzimych amerykańskich roślinach z rodzaju Parthenocissus. Najbardziej znanym jest pnącze wirginijskie, Parthenocissus quinquefolia. Pochodzi ze wschodniej części Ameryki Północnej (Wirginia!), ale dawno temu był sadzony jako roślina krajobrazowa, więc można go znaleźć od Anglii po Australię. W Stanach Zjednoczonych, gdzie występuje na zachód od wschodniej Nebraski i w Kanadzie, jest uważany za roślinę unikalną.
Mniej znany, ale bardziej rozpowszechniony pod względem miejsc, w których występuje w USA, jest winobluszcz lub pnącze zaroślowe, Parthenocissus vitacea, zwany także Parthenocissus inserta. Woodbine występuje w prawie całych Stanach Zjednoczonych z wyjątkiem południa, rosnąc na skalistych zboczach, w wąwozach oraz wzdłuż rzek i strumieni. Społeczność naukowa jest podzielona co do tego, czy winorośl powinna być Parthenocissus vitacea czy P. inserta. Flora of North America, baza danych U.S.D.A. Plants, Kew Gardens w Anglii i Flora of Colorado (2022) używają P . vitacea. Wikipedia i iNaturalist podają P . inserta. Jest to ta sama roślina. W takim bałaganie, jeśli, tak jak ja, nie widzisz kwestii, które sprawiły, że władze wybrały różne strony, wybierasz jeden organ i podążasz za jego decyzjami. Moim wyborem jest Flora of Colorado 2nd edition, więc będę nazywał tę roślinę Parthenocissus vitacea.

W Stanach Zjednoczonych występuje trzeci rodzimy gatunek, siedmiolistne pnącze Parthenocissus heptaphylla, występujące tylko w Teksasie, a tam tylko na Płaskowyżu Edwardsa i Równinie Lampas Cut.

Parthenocissus jest jednym z 17 rodzajów w rodzinie winogronowatych (Vitaceae). Podobnie jak winogrona(Vitus), są to duże winorośle o niepozornych kwiatach, małych okrągłych owocach i szerokich liściach. Na całym świecie istnieje 12 uznanych gatunków Parthenocissus; te niewymienione powyżej pochodzą z Azji. Bluszcz bostoński, Parthenocissus tricuspidata, pochodzi z Japonii i Chin, a jego nazwa pochodzi od Bostonu, ponieważ został tam zasadzony, gdy został wprowadzony do Ameryki Północnej, a inni ludzie po raz pierwszy zobaczyli go w Bostonie. (link do szczegółowych informacji na temat bluszczu bostońskiego).

Książki o roślinach czasami podają „pnącze” jako ogólną nazwę roślin z rodzaju Parthenocissus. Problem polega na tym, że pnącze jest często używane w odniesieniu do innych, niepowiązanych pnączy, takich jak pnącze trąbkowe, Campsis radicans, z rodziny katalpowatych, Bignoniaceae. Jeśli zobaczysz „pnącze”, nie możesz zakładać, że jest to krewny pnącza Virginia.

Parthenocissus pochodzi od greckiego parthenos– dziewica i kissos– bluszcz. Naukowa nazwa została nadana przez Francuza, który przekształcił francuską nazwę zwyczajową vigne vierge w łacinę. „Bluszcz dziewiczy” prawdopodobnie miał być odczytywany jako „bluszcz z Wirginii”. Epitet gatunkowy quinquefolia oznacza „pięciolistny”, ponieważ duże liście mają 5 klap. Epitet gatunkowy heptophylla oznacza „7-listny” i jest to charakterystyczna cecha tego gatunku: liście mają siedem płatów. Epitet gatunkowy vitacea oznacza winorośl (jakże mało inspirujące!). W przypadku Parthenocissus inserta, inserta oznacza „włożony”, ale nie wróciłem do pierwszego niemiecko-łacińskiego opisu z 1870 roku, aby zobaczyć, co jest włożone. W przypadku bluszczu bostońskiego tricuspidata oznacza „posiadający trzy guzki (ostre punkty)”, opisując liście bluszczu bostońskiego.

Te duże pnącza wspinają się za pomocą wąsów. Virginia creeper ma przyssawki na swoich wąsach, dzięki czemu może wspinać się po kamieniach lub pionowych ścianach. Woodbine rzadko ma przyssawki, więc zwisa z drzew i ogrodzeń, ale nie może przyczepić się do gładkich pionowych powierzchni.

Liście zawierają rafidy (małe kryształy szczawianu wapnia), które podrażniają skórę niektórych osób. Szczególnie soki mogą powodować wysypkę. Pomimo tego, pnącze Virginia i woodbine są roślinami żywicielskimi dla dosłownie dziesiątek rodzimych owadów, w tym ćmy sfinksowej Virginia creeper, ćmy sfinksowej Achemon i skelonizera winogronowego. (Dane, które znalazłem, dotyczyły Virginia creeper, woodbine wydaje się być poważnie niedostatecznie zbadany).

Virginia creeper i woodbine są często brane za trujący bluszcz(Toxicodendron radicans), prawdopodobnie dlatego, że są to duże pnącza. Liście trującego bluszczu mają trzy listki; Virginia creeper i woodbine mają pięć.

Kwiaty są bladożółte lub zielone i mało widoczne. Przyciągają małe pszczoły, które zbierają ich pyłek.

Obie rośliny mają owoce, które stają się czarne, gdy są dojrzałe, często na czerwonych łodygach. Rośliny chronią się kwasem szczawiowym. Kwas szczawiowy w niewielkich ilościach jest czymś, co ludzie lubią; zapewnia na przykład niewielki posmak liści szpinaku. Jednak w dużych ilościach przyczynia się do powstawania kamieni nerkowych i jest toksyczny. Owoce Woodbine i Virginia creeper zawierają tyle kwasu szczawiowego, że są oznaczone jako trujące dla ludzi i psów. Ogólnie rzecz biorąc, smakują tak źle, że nikt nie zjada drugiej jagody i są toksyczne w ilości, a nie jako pojedyncza jagoda. Tymczasem są one bardzo atrakcyjne dla ptaków. Owoce Woodbine i Virginia creeper przyciągają wiele ptaków wędrownych, dając im energię do długich lotów na południe. (Odnotowano co najmniej 35 gatunków). Nasiona znajdujące się w owocach dobrze rosną, gdy są wydalane przez ptaki, które rozprowadzają je i wyjaśniają obfitość rośliny pod płotami, liniami telefonicznymi i w zaroślach.

Jesienią liście przebarwiają się na wspaniałą czerwień:

Rdzenni Amerykanie na całym kontynencie wykorzystywali te rośliny. Były lekarstwem na żółtaczkę, składnikiem okładów na obrzęki i tonikiem na biegunkę. Indianie Montana i Ramah Navajo jedli jagody jak winogrona (prawdopodobnie woodbine, a nie Virigina creeper, biorąc pod uwagę rozmieszczenie gatunków). Chippewa cięli i obierali łodygi, a następnie gotowali strzały, aby zjeść słodką substancję w środku. Winabojo gotowali i jedli korzenie. Navajo sadzili woodbine przy ramadach dla cienia. Kiowa i Jemez używali jagód do malowania ciała na różowo lub fioletowo podczas ceremonii.

Ludzie polecają pnącze Virginia jako szybko rosnące, atrakcyjne pnącze, na przykład do zapewnienia prywatności wzdłuż ogrodzenia z siatki, ale ostrzegają, że trzeba je regularnie przycinać. Nikt nie wspomina o winorośli drzewiastej, ale jest ona bardzo podobna. Moje zdjęcia przedstawiają głównie winorośl drzewiastą. Myślałem, że to Virginia creeper, ponieważ rosła wzdłuż moich ogrodzeń, kiedy kupiłem nieruchomość, jakby została zasadzona, ale bliższe spojrzenie sugeruje, że to woodbine. Woodbine pochodzi z Kolorado i nie widzę go zbyt często w sprzedaży. Virginia creeper jest sadzona w Kolorado i mogła się naturalizować, ale jest to na zachód od jej rodzimego zasięgu. Moje nasiona woodbine w najróżniejsze miejsca na moim podwórku – cieszę się, że ptaki upuściły nasiona i mogę wyrywać małe rośliny atakujące moje róże. Toleruje cień, może być rośliną okrywową w kłopotliwych miejscach i stanowi pożywienie dla owadów i ptaków. Jestem skłonny przyciąć ją w razie potrzeby. Głównie rośliny zasłaniają moje tylne ogrodzenie. (Jesienne zdjęcie z czerwonymi liśćmi nie przedstawia mojego ogrodzenia; nie mam tak dużo woodbine. Przynajmniej jeszcze nie.)

Podsumowując, woodbine i Virginia creeper to duże rodzime amerykańskie winorośle, które doskonale nadają się do karmienia rodzimych ptaków i owadów ORAZ są bardzo ładnymi roślinami.

Komentarze i poprawki mile widziane.

ReferencjeAckerfield, J. 2022. Flora Kolorado. Wydanie 2. BRIT Press, Fort Worth, TX.
LoPresto, M. 2009. Virginia Creeper: Beautiful Vine, Abundant Food Source. Loudon Wildlife Conservancy. Volume 14, Issue 3. link Accessed 9/15/23.Moerman, D. E. 1998. Native American Ethnobotany. Timber Press, Portland, OR. Wersja online: linkMissouri Plant Finder. Parthenocissus quinquefolia. link Dostęp 9/16/23.Spritzler, F. 2022. Szczawian (kwas szczawiowy). Dobry czy zły? Healthline link Dostęp 9/16/23.

Kathy Keeler, Wędrowny botanik