Jedną z idei, która przyciągnęła mnie do ekologii jako studenta, było zapylanie. W szczególności dopasowanie między kwiatami i ich gośćmi. Pszczoły lubią otwarte kwiaty, takie jak echinacea, a pszczoły mogą wchodzić do zamkniętych kwiatów, takich jak groszek, ale niektóre kwiaty są zbyt długie i wąskie, aby mogły dotrzeć do nektaru. Skutkuje to wzorcami w przyrodzie, na przykład roślinami zapylanymi głównie przez pszczoły i roślinami, które nie są przez nie zapylane. A te pszczele kwiaty mają wspólne cechy, dzięki czemu można je rozpoznać, tak jak robią to pszczoły.
| Trzmiel pijący nektar z bananowca złocistego(Thermopsis montana) |
Pyłek i piętno są ukryte w dolnej wardze kwiatu,
Wpadają one na odwłok pszczoły podczas karmienia, przenosząc pyłek.
Napiszę serię postów o kwiatach i ich zapylaczach. Jest to obszerny temat, ponieważ istnieje około 300 000 roślin kwitnących (okrytozalążkowych). Wszystkie one mają kwiaty. Kwiaty mają jajnik całkowicie zamknięty (chroniony), więc aby zapłodnić jaja w jajniku, pyłek, niosący plemnik, musi rosnąć w dół słupka do jaja w jajniku. Kiedy się połączą, następuje zapylenie (zapłodnienie).
Przenoszenie pyłku z jednej rośliny do znamienia innej jest funkcją większości struktur kwiatów i odbywa się na wiele sposobów. Poniższy schemat zawiera nazwy części, ale mogą one być ułożone zupełnie inaczej.
Schemat kwiatu
Pręcik to pylnik + nitka;
słupek to znamię + słupek + zalążnia.
Jedną z form zapylania jest zapylanie przez wiatr. Rośliny zapylane przez wiatr wyrzucają mnóstwo pyłków w powietrze, mając nadzieję, że część z nich spadnie na znamię innego kwiatu tego samego gatunku.
| Zapylenie przez wiatr w trawie: żółte pylniki zatrzymują pyłek. Zwisają one w powietrzu, a pyłek opada przenoszony przez wiatr na inną roślinę. |
Niektóre rośliny w jeziorach i innych zbiornikach wodnych uwalniają pyłek na powierzchnię wody, gdzie dryfuje on do oczekujących słupków.
U niektórych roślin pręciki zrzucają swój pyłek na własne znamię słupka, powodując samozapylenie. Jest to zwykle metoda zapasowa, gdy inne metody zawodzą. Niewiele dzikich roślin zapyla się samoczynnie, ale wiele z nich może zapylać się samoczynnie, jeśli nie dotrze do nich żaden inny pyłek.
Kilka roślin wydaje się całkowicie pomijać właściwą reprodukcję płciową; nasiona tworzą się wokół zwykłych komórek, bez zapłodnienia plemników i jaj. Są to rzadkie i często nie jedyne sposoby rozmnażania się roślin tego gatunku.
Reszta z 300 000 roślin okrytozalążkowych ma związek ze zwierzętami, wykorzystując zwierzęta do przenoszenia pyłku między kwiatami. Zwierzęta zazwyczaj odwiedzają kwiaty, aby się pożywić. Pyłek jest bogaty w białka. Wiele roślin produkuje nektar, wodę z cukrem, jako dodatkowe pożywienie dla odwiedzających je zwierząt. Podczas gdy zwierzęta żerują, roślina oblepia je pyłkiem. Kiedy zwierzę udaje się do innego kwiatu, pyłek jest przenoszony na znamię słupka i rośnie w dół pędu, aby go zapylić.
Chrząszcze to bardzo stara grupa zapylaczy. Żywią się pyłkiem, a często także resztą kwiatu, ale mogą być wykorzystywane przez rośliny do przenoszenia pyłku przez grupę kwiatów na tej samej roślinie i przenoszenia go na inne rośliny.
| Chrząszcz żerujący na kwiecie. Zwróć uwagę na białe kropki (pyłek) na jego tylnej (spiczastej) ei. |
Muchy żywią się również pyłkiem, nektarem i wszystkim innym, co znajdą na kwiatach. Są raczej słabymi zapylaczami, ale są bardzo liczne.
| Mucha żerująca na dzikiej róży; pyłek przyczepia się do jej spodu. |
Istnieją rośliny, które przystosowały się do przyciągania chrząszczy lub much jako zapylaczy. Większość z nich naśladuje gnijące mięso, dzięki czemu przyciągają żerujące na padlinie chrząszcze i muchy. Kwiaty te są czerwone lub brązowe i zwykle pachną jak martwe zwierzę. Pszczoły są jedną z najliczniejszych i najskuteczniejszych grup zapylaczy. Dorosłe pszczoły zjadają nektar i zbierają pyłek, którym karmią swoje larwy. Jak na owady przystało, pszczoły są inteligentne i silne. Odwiedzają otwarte kwiaty, które są zapylane przez wszystko, co po nich przejdzie, ale mogą również otwierać zamknięte kwiaty, takie jak groszek i goryczka butelkowa.
| Pszczoła miodna na kwiatach trojeści(Asclepias tuberosa). Pyłek znajduje się w wyspecjalizowanym woreczku zwanym pollinium, który roślina roślina przykleja się do nóżek owada, gdy wkłada on swoje stopy w zmodyfikowane płatki. Płatki te są tak naprawdę jedynym miejscem aby żerować na mleczu, a wiele owadów nie jest w stanie tego zrobić. Nektar z trojeści jest bardzo bogaty i pszczoły wiedzą, gdzie stanąć, pozwalając roślinie wykorzystać je jako zapylacze. |
Istnieją duże i małe, społeczne i niespołeczne pszczoły, więc kwiaty przystosowane do zapylania przez pszczoły są od całkiem dużych do malutkich. Może nie wszystkie pszczoły, ale zwykłe pszczoły, w tym pszczoły miodne, nie widzą czerwieni (wyglądają na czarne), więc nie przyciągają ich kwiaty, które są czysto czerwone. Powyższy kwiat prawdopodobnie wygląda dla pszczoły na pomarańczowy, z wypraną czerwienią. Osy, podobnie jak pszczoły, odżywiają się nektarem jako osobniki dorosłe, ale ich larwy żywią się ofiarami zwierzęcymi, na przykład pająkami. Zapylają, ale nie tak licznie i skutecznie jak pszczoły.
Motyle to sześć dużych rodzin muchówek dziennych. Pozostałe 120 rodzin Lepidoptera ma zwykle mniej kolorowe gatunki latające nocą i nazywane są ćmami. Motyle żywią się nektarem, a niektóre także pyłkiem, choć nie zbierają go tak jak pszczoły. Mogą być doskonałymi zapylaczami. Lubią jasne kolory, w tym czerwony, i kwiaty, na których mogą wylądować lub zawisnąć bez blokowania skrzydeł przez części kwiatu.
| Motyl monarcha zapylający małą trojeść mleczną, gatunek nieznany, w San Diego, Kalifornia |
Ćmy również zapylają. Ponieważ latają w nocy, kwiaty przystosowane do zapylania przez ćmy otwierają się w nocy. Najbardziej widocznym kolorem w nocy jest biały; kwiaty zapylane przez ćmy są zazwyczaj białe. Dostrzeżenie kwiatu w nocy jest trudne nawet przy doskonałym wzroku, dlatego wiele kwiatów kwitnących nocą uwalnia zapach, który prowadzi do nich zapylacze. Nie mam żadnych zdjęć małych ćm zapylających kwiaty. Mam jednak zdjęcia ćmy kolibra, ćmy sfinksa (Sphingidae). Są to spektakularne zapylacze. Latają w nocy, ale także wczesnym rankiem i wieczorem (poniższe zdjęcie zostało zrobione o 7:30 rano).
| Ćma sfinks zapylająca. Unoszą się w powietrzu. Ma około 2 cali długości, od czubka do ogona. |
Niektóre gatunki sfinksów są znacznie większe. Ptaki zapylające występują na całym świecie, ale kolibry tylko w obu Amerykach. Tylko kolibry mogą unosić się w powietrzu podczas odwiedzania kwiatów. PPtaki kolibrujące w Australii, Eurazji i Afryce przysiadają, aby żywić się nektarem i przenosić pyłek do innego kwiatu. Ptaki lubią jasne kolory; wiele kwiatów przystosowanych do kolibrów jest czerwonych. W zależności od ptasiego zapylacza, rośliny zachęcające ptaki jako zapylacze zapewniają grzędy lub utrzymują swoje kwiaty wolne od liści, aby kolibry nie uderzały w nie skrzydłami.
| Koliber unoszący się, aby wziąć nektar z pszczelnika(Monarda didyma) |
Nietoperze również zapylają rośliny. Kwiaty nietoperzy są białe, często duże i rurkowate o silnym zapachu.
| Jest to kwiat królowej nocy(Epiphyllum oxypetalum, rodzina kaktusowatych Cactaceae). Są duże, pachnące i otwierają się w nocy. Kwiaty mają długie łodygi (szypułki) i zwisają zwisają znacznie poniżej liści. |
Inne zwierzęta, na przykład ssaki i jaszczurki, zapylają kwiaty, ale w porównaniu z innymi, są godne uwagi i rzadkie. I oczywiście istnieje oszustwo, kwiaty, które nie dostarczają ani pyłku, ani nektaru, ale oszukują zapylacza do zapylenia.
To tylko bardzo podstawowe wprowadzenie. Jest to bardzo ważna relacja; zapewnia rozmnażanie dla roślin, pożywienie dla zwierząt. Jeśli 80-90% ze 180 000 roślin w Ameryce Północnej jest zapylanych przez zwierzęta, a 4000 gatunków pszczół, 750 gatunków motyli i tysiące ćmy, chrząszczy, much, nietoperzy i wszystkich 365 gatunków kolibrów zaobserwowano jako zapylacze, to jest to naprawdę ogromna liczba interakcji między zapylaczami a roślinami. Wiele fascynujących adaptacji i zachowań.
Opowiem o tym bardziej szczegółowo w kolejnych wpisach.
Obserwowanie zapylaczy to świetna zabawa:
Komentarze i poprawki mile widziane.
Kathy Keeler